Kafka no dentista

O debuxo que se perde dentro, O pensador, é de Kafka. Ten outros, noutro plan, que define como as marionetas negras de fíos invisibles. Sinalética. Poderíase partir dun para elaborar o conxunto de sinais que guien ás persoas nesos lugares que aventuran “dilemas de comportamento”, que así o explican nas escolas de deseño: un centro comercial, un hospital, unha clínica dental, o psicólogo, algo, vostede qué ten, non sei, pero algo teño, agarde aí.

Desvanecín o debuxo, logo de calcalo, e o texto, nada máis. Sería o lóxico o nome do centro en pequeno e a sala de espera en grande; a personaxe está en todos os lados. Marco “e malia a mellor das vontades... será a pluma quen, na miña man, siga polo mal camiño”.
_

A folla de carballo mínima

Porque é unha folla de carballo, non é de sequoia nin de cocoteiro nin de eucalipto. Vivimos tempos nos que hai que suliñar certas diferencias, antes de que esas diferencias se perdan e nos perdamos todos con elas. Venden unha ecuación local/global incorrecta. É un logotipo que o cliente quería poder bordar, de aí a sinxeleza. Silueta e nervios, non sei se conseguidos. Minimalismos os xustos. Minimalismo co minimalismo.

A cor está inspirada (que sempre queda ben dicilo) nunha folla seca. A letra é unha Meath Gothic, que coñece moi ben don Xerar Ilusión porque adoitan usala celtarras e outras xentes de malvivir, esa faísca do extrarradio e unha adega.
_

A roda da fortuna está trucada

Alguén aproveitou a miña frenética actividade como deseñador de cartaces para perdedores. Encargoume este, para unhas clases de punto. Esta vez o de perder tíñao difícil, porque era un encargo da familia, e así recibín como premio un bico na meixela e un “es o mellor” que soou máis falso que Hitler cando dicía que non era racista. Non lembro se me revolveu o pelo cunha man que se alonxaba.

A árbore que multipliquei de fondo e máis a Inkburrow son da imaxe de marca da familia, que non sei quén a faría. Ao outro os franceses chámanlle coquille, e nós seica tamén. Está silueteada a correr e a sombra é torpe.
_

Por que non me matas?

Hoxe tócame a min preguntar por que. Presentei este e máis outro traballo a concurso e non me levei nin un diploma para a parede branca e cotrosa, co esmerado coleccionista de diplomas que eu son. O outro non o colgo por non pasar o traballo que pasei con este disimulando un pouco o torneo para o que era; non vaia ser que teña máis éxito que o gañador e olle pola fiestra como se achega un avogado, esas quenllas que por aleta dorsal gastan maletín.

A lo menos tres por diante. Qué fixen mal, ou qué fixeron eles mellor. Non me dá chegado o día de ollar o cartaz gañador, para pensar que o xurado usou como criterio unha vergoñosa falta de criterio, ou que houbo tongo, claro, escusas, I’m a loser, baby, cantaba Beck.
_

O café xaponés que non

Hai axencias de publicidade que cambian cada pouco tempo a imaxe corporativa dalgúns clientes, quedando moi mal; non é rendible nin para a axencia nin para o cliente; demostra que a imaxe non está conseguida, que as dúas partes non se entenden (non vaian pensar que é sempre culpa do inútil do deseñador); e o consumidor non se fideliza. Logo está o envelenado asunto de estar á última; para eso hai que andar moi fino, porque do que se trata é de facer algo que perdure, un pouco a lo menos, exposto só a pequenas modificacións para ir mellorándoo e actualizándoo. Agás que ao cliente, sobrado, non lle importe tirar os cartos (benvido sexa!).

Solto este rollo para explicar porqué repito un deseño, é dicir, para desmarcarme. Non procuro dar continuidade a unha imaxe corporativa, para o cal non debera tocar, para comenzar, nin tipografía nin cores. É un traballo que me obsesiona, podo enredar con el durante anos. Esta é a versión “descargada”, máis axeitada para o que se leva hoxe (sen contar os anuncios de fútbol). Vai outra diferente en camiño.
_

Un hotel de medo

Que non se diga que nunca usei unha Rosewood. Son un deseñador moderno, logo uso a Rosewood. Xa o dixo René Descartes no seu día, e todos a comulgar, moi cool todos. O deseño ao servizo da publicidade susténtase nun paradoxo: debe ofrecer un produto rabiosamente persoal, que faga sentirse único ao consumidor, co que se identifique un target o máis amplo posible (algúns clientes confórmanse co mercado chinés).

O hotel, casa rural ou puticlub, como queiran, non esconde máis historia; un establecemento acolledor onde pasar unha noite de película acreditable coa súa correspondente tarxeta de visita. Ten algo de Joan Miró e Radiohead (porque eu o valgo).
_

O enfoque de Nagiko

Unha noite ollei “The Pillow Book” e quería renderlle homenaxe. Non coñezo a Peter Greenaway, e de coñecelo, fixo que me caería mal. Ten películas insoportables, pero esta está guapa. Guapísima. O brazo pertence á protagonista e narradora: Nagiko. Non lles vou contar de qué vai; Sei Shonagon escribe alá polo ano mil, na corte da emperatriz Sadako, en Kyoto:

“Dúas cousas non nos faltarán: as delicias da carne e as delicias da literatura”.

O calendario é un pretexto, repito, para homenaxeala. Homenaxeala a ela. Shunga. Caligrafía. Impudor sobre os temas universais e nada que engadirlle. Estamos no 2011, a quén lle importa o ouro do tempo.
_

A volta ao día en oitenta mundos

Este título de Cortázar é perfecto. Unha empresa de mensaxería ou transporte urxente que opera nun tempo surrealista e romántico, enganoso, ou sen tempo, sen espacio-tempo, paquetes espontáneos, a modo, en barco, con abordaxes e extravíos e cambios de mans, Jean-François Pilâtre de Rozier, 1783. Imaxe que require a participación do consumidor. Pode funcionar e pode ser despreciada polo cliente.

A idea inicial estaba cargada de cores, tipos e efectos. O globo sería un mapamundi. Tres meses despois fica o esqueleto, unha University Roman pola que pasa todo o ar, tamén o gas. Buscamos, ea, un elegante minimalismo.
_