Tempomorto
























Este sería o máis nidio exemplo dun deseño que non serve para nada. Inservible. Cero. Non sei de qué podería funcionar nin por qué. Non é un logo nin unha evocación das cores do Celta, que nesta tempada tira, ademais do obrigatorio celeste, dun vermello tamén celeste, osixenado, e do negro. Tampouco é un xeito de mortificarse, só un pasatempo.

Un guiri-kandinsky na súa propia terra, no seu mar, quero reducir o mar, calibralo, metelo no peto estúpido do meu cerebro. Por eso non ten profundidade, area de Samil. Pero ascenderemos tranquilamente, por riba do Depor.
_

Tódalas persoas do queixo




Este cartaz é unha homenaxe ao agro galego, intemporal pucha de soños duros. O fondo imita a cor e a textura do papel de estraza dos sacos de penso, de salvado e tercerilla, cos que se completa a alimentación do gando; cortado en anacos sempre se aproveitou para facer contas ou anotacións. O queixo con atributos humanos, tan humanos como as liñas de Modigliani nas que se inspira, quere lembrar que é un produto realizado por persoas con nome e apelidos, que hai detrás un traballo artesán, non sempre grato ou levadeiro ou ben pagado.

O verde representa a terra. O vermello, as vacas. O amarelo, finalmente, o queixo.

O conxunto remite á vida do campo evitando caer en tópicos, cun punto teatral que nos convida a pensar e, por suposto, a gozar da festa da xente de Arzúa e os amantes do queixo, ou eso pensaba ben trabucado cando o estaba a facer.
_